کد مطلب:29698 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:115
5667. امام علی علیه السلام: [ خداوند] عزّوجل زمین را ایجاد كرد و آن را - بی آن كه مشغولش كند - نگه داشت، و بدون استوار ساختن آن بر چیزی، آن را به جریان انداخت و بدون تكیه گاه، استوارش داشت و بدون پایه، آن را برافراشت و از كجی و انحراف، نگه داشت، و از در هم ریختن و گشودگی بازش داشت، میخ های آن را استوار كرد و كوه ها را گرداگردش برافراشت.[2]. 5668. امام علی علیه السلام - در شگفتی آفرینش هستی -: و [ خداوند] عزّوجل صخره های زمین و بلندی ها و كوه های بزرگ را آفرید و در جایشان برقرار ساخت، و در قرارگاهشان مُلزم گردانید. قلّه كوه ها به سوی آسمان كشیده شد و ریشه آنها در آب، قرار گرفت. كوه ها را از دشت های هموار، بیرون آورد و ریشه های آنها را در جای جای زمین و در جای مناسبشان فرو برد، ستیغ های آنها را سر به آسمان كشاند و بلندی های آن را درازنا بخشید و آنها را برای زمین، تكیه گاه قرار داد و چون میخ در آن، استوار گردانید و در نتیجه، زمینْ آرام گرفت تا نتواند ساكنانش را بلرزاند و یا آنچه را بر پشت دارد، بریزد، و یا از جای خود، خارج شود.[3]. 5669. امام علی علیه السلام: [ خداوند] عزّوجل آفریده ها را به قدرتش آفرید، و بادها را به رحمتش گستراند، و با صخره ها، لرزش زمینش را آرام ساخت.[4]. [5].
5666. امام علی علیه السلام: [ خداوند] عزّوجل با صخره های استوار و كوه های بلند و پایدار، جنبش زمین را تعدیل كرد و به خاطر فرو رفتن بُن كوه ها در جای جای زمین و خزیدنشان در سوراخ های آن، زمینْ آرام گرفت و كوه ها بر درشتی و پستی های آن ایستاده، سر به فلك كشیدند.[1].
این، وظیفه كوه ها در آرامش بخشیدن به زمین بود؛ امّا وظیفه آنها در راه استقرار زندگی انسان، این است كه موجب حفظ خاك و سنگ موجود بر سطح زمین از نابودی و انتقال می شوند و آنها را از تأثیر بادهای تند، محفوظ می دارند و با این كار، زندگی انسان در كوه ها، دشت ها و دره ها امكان پذیر می گردد؛ چون اگر سطح زمینْ صاف و بدون كوه بود، دائماً دستخوش تحوّل می گشت (تصنیف نهج البلاغة: 783).